مرداد 30, 1401
آه اگر فاجعه‌ها.... اگر فاجعه‌ها امان می‌دادند شعر از سرو کول قلمم بالا می‌رفت با کلماتی رقصان سخن می‌گفتم و همة گلهای باغچه را هر روز می‌بوسیدم آه اگر... فاجعه‌ها امان می‌دادند خشم را برکالسکه‌ای طلا می‌نشاندم با سینی هدیه‌ای از گرانترین کالاها روانه‌اش می‌کردم در مراسم تودیعی برای همیشه و با دستهای محبت خاکستر کینه را به دریاها می‌ریختم آه اگر شب و روز ویرانی‌ها و ویران شدن‌ها را نمی‌دیدم به جای کابوسها لبخندهای شما را به سالن باشکوه خوابهایم دعوت می‌کردم. و انگشتانم را موظف می‌کردم که همة سازها را یاد بگیرند آه اگر گریزی می‌داشتم از شنیدن‌ها…
